CIAŁO
Temat, który wyłonił się z konstelacji naszych planów repertuarowych to ciało. We wszystkich swoich kontekstach: ciało w ruchu, ciało eksplorujące własne granice, ciało szukające równowagi i zmiany, ciało jako źródło samopoznania i ciało jako źródło pragnień, samounicestwiające się, chorujące, poddane praktykom sportu i medytacji, pamiętające i zapominające.
Można zapytać, dlaczego akurat teraz. Ciało jest stale obecne w dyskursie humanistyki, sztuka zaś eksploruje je nieustannie. Można przewrotnie dokonać aktu samooskarżenia: w kontekście kryzysów współczesności: trwającej wojny, rosnących nierówności i podziałów społecznych, fali populizmów i kryzysu demokracji, katastrofy klimatycznej i ekonomicznej, wielkiej niepewności związanej z ekspansją sztucznej inteligencji, są tematy bardziej palące. Czy opowiadanie o ciele nie jest w tej sytuacji ucieczką?
A jednak w ostatecznym rozrachunku każde z tych wyzwań dotknie człowieka w jego najbardziej elementarnym, fizycznym wymiarze. Być może, bezradni wobec ogromu stojących przed nami wyzwań, chwilowo pozbawieni nadziei i zagubieni, musimy zrobić kilka kroków wstecz i w głąb. W głąb, by wpierw wytyczyć pierwsze i najważniejsze granice naszej autonomii: autonomii ciała. I kiedy staniemy silnie na nogach, odzyskawszy w splątaniu dzisiejszego świata siebie, zacznie się proces odbudowy tego, co dookoła nas. Ruszamy!
Beniamin Bukowski
Zastępca dyrektora ds. artystycznych
w Narodowym Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie